Inleiding Europees Recht (UL)

Samenvatting van het vak Inleiding Europees Recht aan de Universiteit van Leiden.

Preview samenvatting (3 van de 13 pagina's)

week 1: europese bescherming van de mensenrechten Korte samenvatting arresten; Salah Seekh versus Nederland:
Salah is een man geboren in Somalië. Zijn familie is vermoord en zelf is hij afgetuigd.
Familie vluchtte voor de Ashraf Clan. Zijn verzoek tot asiel in Nederland werd afgewezen
door:
relaas deels ongeloofwaardig; hij zag er ouder uit, had geen paspoort etc
geen vluchteling; hij was geen bekend lid van de oppositie
persoonlijke problemen
binnenlands vluchtperspectief
Tegen deze afwijzing is hij in beroep gegaan maar het beroep was ook afgewezen.
Vervolgens dient hij een klacht in bij het EVRM op basis van artikel 3 EVRM. Hij verzoekt
ook om een ‘interim-maatregel’(= verbod van EHRM om om vluchteling gedurende de
procedure uit te zetten). Dit wordt toegekend. Salah Seekh wint de zaak tegen Nederland
uiteindelijk. Nederland wil ‘’rehearing’ door de Grote Kamer (artikel 43 EVRM) want:
nationale rechtsmiddelen niet uitgeput
EHRM opent deuren voor ‘groepsvervolging’ (=opening voor andere grote groep
vluchtelingen).
Nederland krijgt geen rehearing en het arrest van de Kamer wordt bindend. Individuele maatregelen Nederland:
Salah Seekh heeft geen schadevergoeding gevraagd
5-jarige verblijfsvergunning toegekend
Algemene maatregelen Nederland:
Arrest EHRM gepubliceerd
asiel- en uitzettingsbeleid aangepast → meer aandacht voor algemene
omstandigheden en positie van kwetsbare groepen. Het Comité van Ministers sluit
de zaak in 2010: NL heeft het arrest goed uitgevoerd.

Blondje versus Nederland:
‘’Blondje’’ was opgepakt voor de verdenking van strafbare feiten maar wilde zich niet
identificeren. Daarom werd hij gedetineerd om zodoende (art. 61a Sv) zijn identiteit vast te
stellen. Blondje werd overgedragen aan de Vreemdelingenpolitie en de ophouding werd
verlengd. Blondje was het hier niet mee eens en diende, anoniem, een klacht in bij het
EHRM. Door de anonimiteit werd de klacht niet-ontvankelijk verklaard. Niet anoniem zijn is
namelijk een ontvankelijkheidseis. Hij claimde zelf de nederlandse identiteit te hebben. Barry versus Nederland:
Mevrouw Barry en haar dochter (die wel in Nederland geboren is) komen uit Guinnee. Ze
wonen nu in Emmen maar claimen dat als ze terug gaan ze verminkt zullen worden. Ze dient
een klacht in bij het EHRM op grond van artikel 3 EVRM. In de tussentijd verleent Nederland
de dochter een verblijfsvergunning en krijgt moeder een nieuwe asielzoekersprocedure. Ze
worden dus niet meer geconfronteerd met uitzetting en dus wordt de zaak op grond van
artikel 37 EVRM stopgezet.
Schuitemaker versus Nederland:
Schuitemaker ontving een uitkering. Voor de uitkering was wel verplicht om passend werk te
aanvaarden. De Wet Werk en Bijstand trad in werking en dus moest Schuitemaker niet
alleen passend werk accepteren maar ook algemeen aanvaard werk, anders werd er gekort
op de uitkering. Schuitemaker diende een klacht in bij het EVRM op grond van artikel 4
EVRM. Volgens het EVRM was de klacht ongegrond, de genoemde plicht is volgens hen
een redelijke voorwaarde voor een uitkering. Klacht werd dus niet-ontvankelijk verklaard. Khan versus Frankrijk:
Een 12-jarige niet-begeleide vreemdeling heeft gedurende 6 maanden alleen in de ‘’jungle’’
van Calais gewoond. EHRM stelde schending vast van artikel 3 EVRM want:
er is sprake van een negatieve verplichting; de staat moet zich onthouden van
mensenrechtenschendingen
er is sprake van een positieve verplichting; de staat moet actief optreden om burgers
te beschermen
Op artikel 3 van het EVRM zit dus een absoluut verbod en het EHRM veroordeelde Frankrijk
dus ook. Frankrijk vond dat Khan geen interesse had in opvang aangezien niemand hem
heeft begeleid. De zaak ging ook over artikel 8 van het EVRM maar deze is verder niet
behandelt omdat er al een schending van artikel 3 was vastgesteld. Khan deed ook een
beroep op artikel 41 EVRM (schadevergoeding) en dit werd hem toegewezen. Collaro versus Nederland:
Nederlandse man was gedetineerd op Sint-Maarten. Hij diende een klacht in bij het EHRM
op grond van artikel 3 EVRM. EHRM oordeelde dat de te kleine celruimtes inderdaad
vernederend waren en er dus een schending was van artikel 3 EVRM. Collaro beriep zich
ook op artikel 5 en 6 EVRM maar dit werd ongegrond verklaard en dus niet-ontvankelijk. Hij
zorgde namelijk zelf voor de lange procedure omdat hij niet overgeplaatst wilde worden (hij
dacht dat hij van Sint-Maarten kon ontsnappen). Collaro kreeg wat schadevergoeding en
proceskosten. Pästors versus Duitsland:
Duitsland veroordeelde Pästors voor uitspraken over de Holocaust. Hij diende een klacht in
bij het EHRM op grond van artikel 10 EVRM. EHRM oordeelde dat het ontkennen van de
Holocaust niet onder artikel 10 valt en een opzettelijke belediging van Joden als groep is.
Duitsland werd dus in het gelijk gesteld. Pästors claimde tevens dat het proces oneerlijk zou
zijn verlopen; artikel 6 EVRM. De rechters in eerste en in derde aanleg waren namelijk
getrouwd. Ook deze claim is ongegrond verklaard en dus niet-ontvankelijk. Dit werd
unaniem besloten. Raad van Europa
Raad van Europa is een organisatie naar aanleiding van Tweede Wereldoorlog en Koude
Oorlog.
bescherming mensenrechten
geen richtlijnen, verordeningen, beschikkingen enz. maar verdragen en
aanbevelingen
intergouvernementeel (er moet dus unaniem iets worden besloten; alle lidstaten
moeten het er mee eens zijn)
Comité van Ministers
Parlementaire Assemblee
Straatsburg, Frankrijk
werktalen: engels + frans

Europees Verdrag van de Rechten van de mens
klassieke rechten
onthoudingsverplichtingen
afdwingbaar voor rechter
protocollen moet staat apart ratificeren
betekenis art 1: ‘’verzekeren eenieder’’ → mag zelf niet doen maar mag een ander
ook niet laten doen. Iedereen op grondgebied van verdragspartij kan zich beroepen
op EVRM.
betekenis art. 13: ‘’daadwerkelijk rechtsmiddel’ → er moet nationale
rechtsbescherming zijn
art. 34 ( iedereen, ongeacht leeftijd) + 35 bevat de voorwaarden voor
ontvankelijkheid

Europees Hof voor de Rechten van de mens
47 rechters; 1 per lidstaat, onafhankelijk en benoemd voor 9 jaar.
het Hof kan niet zelf op zoek naar misstanden, er is dus geen openbare aanklager
statenklachtrecht (artikel 33 EVRM) + individueel klachtrecht (artikel 34 EVRM)
na de ontvankelijkheidsbeslissing is er nog een mogelijkheid tot een minnelijke
schikking (artikel 38+39 EVRM), anders komt er een arrest (artikel 41+46 EVRM). De
uitspraken zijn bindend. Het Comité van Ministers houdt hier toezicht op. Het Hof kan
een schending vaststellen en/of schadevergoeding toekennen.
Restitutio in integrum = het wegnemen van alle gevolgen van de schending van de staat.
Dat kan een heropening van een strafproces betekenen. Het Hof kan niet een veroordeelde
in vrijheid stellen, een vluchteling asiel verlenen of de nationale wetgeving ongeldig
verklaren; dit moet de staat zelf doen.